Καθ. Πέτρος Π. Γρουμπός, Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών και στέλεχος της Δημοκρατικής Πολιτείας

Το παρελθόν, ως ιστορική διαδρομή, είναι θεμελιώδες στοιχείο της ταυτότητας όχι μόνο των λαών αλλά και κάθε φυσικού προσώπου. Σε ατομικό επίπεδο, η προσωπική ιστορία του κάθε συγκεκριμένου ανθρώπου προσδιορίζει τη μοναδικότητα και προσωπικότητά του και επομένως αποτελεί τη βάση της αξιοπρέπειάς του. Οι Έλληνες και κυρίως οι νέοι αυτής της χώρας, πρέπει να είναι υπερήφανοι για την Ιστορία τους ως Λαός και να μην επιτρέψουν σε κανέναν να προσβάλει την αξιοπρέπειά των.

Ο άνθρωπος, λέγει ο Γιάσπερς, είναι ιστορικό ον, που χωρίς το παρελθόν του δεν μπορεί να κατανοηθεί: «Καμία πραγματικότητα», λέει ο ίδιος, «δεν είναι τόσο ουσιώδης για την αυτοσυνειδησία μας, όσο η Ιστορία μας. Ο,τι βιώνουμε στο παρόν, το κατανοούμε πολύ καθαρότερα μέσω της Ιστορίας μας».

Και ο Σαρτρ συμπληρώνει: «Είμαστε το παρελθόν μας και το παρόν είναι το παρελθόν του… Χωρίς το παρελθόν μας δεν είμαστε εμείς». Επομένως το παρελθόν μας είναι ουσιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας. Κατά μείζονα λόγο η ιστορική συνέχεια ενός λαού είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητάς του.

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Της Άννας Λοΐζου

Στις 8 Φεβρουαρίου 2018 μια νέα διαδικτυακή υπηρεσία ανέβηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της Τουρκικής Κυβέρνησης, κάνοντας άνω κάτω την Τουρκική κοινωνία! Η υπηρεσία αυτή επιτρέπει στους χρήστες να αναζητήσουν το γενεαλογικό τους δέντρο, μέσα από ψηφιοποιημένα αρχεία που ξεκινούν από τις αρχές του 19ου αιώνα.

Η υπηρεσία εδώ:  ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ  ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Hurriyet  η επισκεψιμότητα ήταν τόσο μεγάλη που η ιστοσελίδα «κράσαρε» τις πρώτες μέρες και ξανανέβηκε στις 14 Φεβρουαρίου, ενώ εκατομμύρια Τούρκοι εξακολουθούν να την επισκέπτονται και να αναζητούν την καταγωγή τους.  

Δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ, 13/9/2018

Σταύρος Αναγνωστόπουλος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών με εξειδίκευση στις Αντισεισμικές Κατασκευές, ScD, ΜΙΤ

Μέχρι πότε οι «αρμόδιοι» θα αγνοούν τις προειδοποιήσεις των ειδικών για σχεδόν σίγουρες μελλοντικές καταστροφές; Γιατί πρέπει ο δύσμοιρος τούτος τόπος να θρηνεί νεκρούς και τεράστιες καταστροφές, που αν κάποιοι «αρμόδιοι» είχαν κάνει το καθήκον τους θα μπορούσαν να αποφευχθούν; 22 νεκροί στις πλημμύρες της Μάνδρας το 2017, ~100 νεκροί στις πυρκαγιές στο Μάτι στις 23/7/2018, χιλιάδες σπίτια με ζημιές και εκατοντάδες ολικά κατεστραμμένα. ΓΙΑΤΙ; Οι δικαιολογίες βέβαια είναι γνωστές: Ακραία φυσικά φαινόμενα, οι προηγούμενοι δεν έκαναν τίποτα, έλλειψη συντονισμού κλπ. Η πραγματική όμως αιτία δεν είναι άλλη από την παντελή έλλειψη μακροχρόνιου σχεδιασμού, την προχειρότητα που μαστίζει τούτο τον τόπο και την έλλειψη ευαισθησίας των πολιτικών μας για δράσεις με όχι άμεσα και εμφανή αποτελέσματα. Κυρίως σε αυτές, αλλά και σε άλλες παθογένειες του Ελληνικού κράτους, βρίσκονται τα αίτια όλων των μεγάλων φυσικών καταστροφών στη χώρα μας.

Μέχρι το περασμένο φθινόπωρο, ο Νίκος Κοτζιάς ήταν ένας ιδιαίτερα αθόρυβος υπουργός. Θέλετε επειδή τη χώρα απορροφούσε τα τελευταία χρόνια σχεδόν εξολοκλήρου το οικονομικό της πρόβλημα, θέλετε επειδή η εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ήταν ανύπαρκτη, καθότι terra incognita για το γνωστικό επίπεδο του πρωθυπουργού μας και μάλλον απρόσφορο πεδίο για κοντόθωρους πολιτικαντισμούς, κανείς δεν είχε αντιληφθεί τι ακριβώς έκανε επί τρία σχεδόν χρόνια ο κ. Κοτζιάς ως υπουργός των Εξωτερικών· ελάχιστα απασχόλησε τη δημοσιότητα όλο αυτό το διάστημα, ελάχιστες φορές πήρε τον λόγο στη βουλή, και ποτέ, όσο θυμάμαι,  δεν μίλησε σε δημοσιογράφους  ή έκανε κάποια ανακοίνωση για το έργο του υπουργείου του. Τους πρόσφυγες τους είχε αναλάβει ο Μουζάλας, τον απόδημο (κυρίως τον αφρικάνικο) Ελληνισμό ο Κουίκ, τις ευρωπαϊκές υποθέσεις η Αναγνωστοπούλου και ο Ξυδάκης, και τους Τούρκους ο Καμμένος. Ο Κοτζιάς απλώς … προήδρευε.

Δημοσιεύθηκε 21 Ιανουαρίου 2018 στο SLpress.gr

των Γιάννη Αργυρόπουλου, Πέτρου Δαφνιώτη και Τάκη Αλεβαντή  

Η ιστορία μας είναι μεγάλο μέρος της εθνικής μας ταυτότητας, και αν θέλουμε να συνεχίσουμε να έχουμε εθνική ταυτότητα, πρέπει να συνεχίσουμε να την διδάσκουμε και να τη μελετάμε. Η ιστορία μας (ιδίως μερικές πτυχές που δεν διδασκόμαστε στο σχολείο) είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από πολλά μυθιστορήματα.

Η ιστορία λοιπόν μας διδάσκει ότι μερικές αλλαγές συμβαίνουν σε κλίμακες δεκαετιών ή αιώνων.

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ (22/11/2017)

Σταύρος Αναγνωστόπουλος, ομότιμος καθηγητής Πολιτικών Μηχανικών στο Πανεπιστήμιο Πατρών

Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή (25/11/2017)

Τάσος Νικολαΐδης, Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης

«Τεισία, τι κάνεις, τρελάθηκες; Μπαζώνεις το ρέμα;» – σε ελεύθερη μετάφραση

Οι φονικές πλημμύρες στη Δυτική Αττική –φονικές εξαιτίας των μπαζωμένων ρεμάτων στην περιοχή βεβαίως– μου έφεραν στον νου έναν ιδιωτικό λόγο του Δημοσθένη (55: Προς Καλλικλέα περί χωρίου βλάβης), όπου ένας Αθηναίος πηγαίνει στα δικαστήρια τον γείτονά του με την κατηγορία ότι, μπαζώνοντας το ρέμα που σχεδόν χώριζε τις περιουσίες τους, προξένησε μεγάλες ζημιές στο χωράφι του έπειτα από μια ιδιαίτερα δυνατή βροχή.

Δημοσιεύτηκε στο HuffPost (23/11/2017)

Γιάννης Αργυρόπουλος, PhD., Τεχνικό Στέλεχος, AT&T

Σταύρος Αναγνωστόπουλος, Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

Τάσος Νικολαΐδης, Ομότιμος Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης-Μέλος του European Research Council

«Τι κάνεις εκεί; Χτίζεις στη χαράδρα; Θα πέσει το νερό στο δικό μας χωράφι!»

Η φράση αυτή θα μπορούσε να είναι σύγχρονη, αλλά είναι περίπου δυόμιση χιλιάδων χρόνων. Είναι από ένα δικανικό λόγο του Δημοσθένη («Πρὸς Καλλικλέα Περὶ Χωρίου Βλάβης»). Σε έναν τόπο πυκνοκατοικημένο, κάποιοι πάντα θα προσπαθούν να αξιοποιήσουν κάθε σπιθαμή γης, χτίζοντας ακόμα και σε χαράδρες.

Με την ανοικοδόμηση της σύγχρονης Ελλάδας, αυτό συνέβη αναρίθμητες φορές. Σε συνδυασμό με την έλλειψη πολεοδομικού σχεδιασμού, νομικού πλαισίου, αλλά και πολλές φορές την μη εφαρμογή του, κοίτες ποταμών και χειμάρρων χτίστηκαν ανεξέλεγκτα. Κατά συνέπεια, σε κάθε δυνατή βροχή προκαλούνται διάφορες καταστροφές σε υποδομές και σπίτια, χρειάζεται η επέμβαση της πυροσβεστικής, και σε ακραίες περιπτώσεις θρηνούμε θύματα. Την αισχρή τριτοκοσμική αυτή κατάσταση συμπληρώνει και η νομιμοποίηση αυθαιρέτων κτισμένων σε κοίτες χειμάρρων που δεν θα έπρεπε να είχε γίνει, παγιώνοντας την κατάσταση, και δυσχεραίνοντας κάθε προτεινόμενη λύση.

 Σταύρος Α. Αναγνωστόπουλος, ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών

     Είναι γνωστό σ’ όλους τους Έλληνες ότι η Δημόσια Διοίκηση στη χώρα μας είναι ανεπαρκής, αναποτελεσματική και γραφειοκρατική, με συχνά κρούσματα διαφθοράς που τα τελευταία χρόνια έχουν επεκταθεί σχεδόν σε όλο το Δημόσιο Τομέα. Για την αντιμετώπιση του μείζονος αυτού προβλήματος απαιτούνται μακροχρόνιες προσπάθειες, αλλαγή νοοτροπιών και βαθιές τομές, τέτοιες που έκαναν τον πρωθυπουργό να μιλάει για την ανάγκη «επανίδρυσης του κράτους». Κάποιες πρόσφατες αποπομπές στελεχών που ή ίδια η Κυβέρνηση είχε επιλέξει έχουν καταστήσει το θέμα αυτό και πάλι επίκαιρο.

Στόχος του παρόντος σημειώματος είναι να προτείνει μια καινοτομία στον τρόπο επιλογής των Διοικήσεων των Οργανισμών του Ευρύτερου Δημόσιου Τομέα και των Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου (ΟΕΔΤ- ΝΠΔΔ), που θα μπορούσε εύκολα να εφαρμοσθεί και να έχει σημαντικές θετικές επιπτώσεις στο άμεσο μέλλον.

Διαπρεπείς έλληνες οικονομολόγοι με αναγνωρισμένο επιστημονικό έργο, αλλά και μεγάλη εμπειρία από τη θητεία τους σε νευραλγικές θέσεις του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, απαντούν σε καίρια ερωτήματα για την οικονομική κρίση. Παλαιότερη συνέντευξη στο “University Press” του Αλέξανδρου Σαρρή.

«Κύριε καθηγητά, ο γυιός μου είναι για 5^η χρονιά στο πτυχίο και απειλεί να τα παρατήσει. Σας ικετεύω βάλτε του ένα 5ράκι να περάσει το μάθημά σας….»

Σύμφωνα με καιρικές, περιβαλλοντικές και αστρονομικές αναφορές στα ομηρικά έπη, 25 Οκτωβρίου 1207 π.Χ. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ομάδα Ελλήνων επιστημόνων που μελέτησε τις σχετικές αναφορές, και η μελέτη τους είναι δημοσιευμένη. Το πρώτο όνομα της δημοσίευσης είναι του Σταύρου Παπαμαρινόπουλου, τ. καθηγητή στο πανεπιστήμιο Πατρών, και συντονιστή της «Δημοκρατικής Πολιτείας».

Κατεβάστε όλο το άρθρο (pdf)

Η Ελλάδα του πνεύματος είναι ολοζώντανη και αντιπροσωπεύεται επάξια από τους πνευματικούς της ανθρώπους, σημερινούς και παλιότερους. Ένας από τους λιγότερο γνωστούς είναι ο Κωνσταντίνος Κτιστόπουλος, γνωστός κυρίως για τη συνεισφορά του στην αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β, όπως μας εξηγεί στο άρθρο του ο καθηγητής στο ΑΠΘ και συντονιστής της Δημοκρατικής Πολιτείας, Κώστας Κατσιφαράκης.

Κατεβάστε όλο το άρθρο (pdf)

Οι Δύο Ελλάδες και η Οικονομική Ανάπτυξη (*)

Αλέξανδρος Σαρρής

Καθηγητής Διεθνούς Οικονομικής και Ανάπτυξης Πανεπιστήμιο Αθηνών

(*) Καθημερινή, 14/6/2015

Καθημερινά ακούμε διάφορες ιστορίες επιτυχίας και διάκρισης Ελλήνων της Ελλάδας και του εξωτερικού σε διάφορους επιστημονικούς, καλλιτεχνικούς και επιχειρηματικούς τομείς, που μας κάνουν όλους υπερήφανους που είμαστε Έλληνες, και που υπάρχουν συμπολίτες μας που διαιωνίζουν την χιλιόχρονη παράδοση των Ελλήνων στα γράμματα τις τέχνες και την οικονομική ζωή, παρά τις όσες αντιξοότητες και καταστροφές έχει υποστεί η χώρα μέσα στους αιώνες. Αυτή μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε σαν την Ελλάδα της προόδου, την Ελλάδα που είναι διεθνώς καταξιωμένη, που παράγει και προωθεί προϊόντα καινοτόμα, επιστημονικές γνώσεις που ωφελούν την ανθρωπότητα, και πολιτιστικές δράσεις που είναι αναγνωρισμένες διεθνώς, την Ελλάδα που δεν φοβάται αλλά αντίθετα επιδιώκει τον διεθνή ανταγωνισμό, και κερδίζει μέσα από αυτόν.

Από την άλλη πλευρά γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες τραγικών παραδειγμάτων ασχετοσύνης, ασυνέπειας, αγραμματοσύνης, διαφθοράς, τσαπατσουλιάς, κουτοπονηριάς, και γενικά έλλειψης επαγγελματισμού και συνέπειας, σε φορείς κυρίως του δημοσίου αλλά και ιδιωτικούς. Αυτή μπορεί κανείς να την χαρακτηρίσει σαν την Ελλάδα της μετριότητας, της ήσσονος προσπάθειας, της κλειστοφοβίας. Αυτή είναι η Ελλάδα που καυτηριάζουν και ειρωνεύονται με το δίκιο τους οι ξένοι, και που μας έχει δυσφημήσει τόσο τα τελευταία, και όχι μόνο, χρόνια, σε βαθμό που πολλές φορές μας κάνει να ντρεπόμαστε να λέμε οτι είμαστε Έλληνες.

Δημοσίευση: Αυγή, 19 Ιουλίου 2015 18:00

Σαν μια εισαγωγή στο άρθρο που ακολουθεί, δηλώνω ότι δεν είμαι ούτε υπήρξα ποτέ αριστερός. Με εκφράζει περισσότερο μια φιλελεύθερη ιδεολογία, η οποία όμως ποτέ δεν με εμπόδισε να τιμωρήσω με την ψήφο μου ή να επικρίνω δημόσια οποιοδήποτε κόμμα είχα ψηφίσει οσάκις αυτό δεν τήρησε βασικές προεκλογικές του υποσχέσεις. Τέλος, αξίζει να λεχθεί ότι το παρόν άρθρο δεν έγινε δεκτό για δημοσίευση από τέσσερις μεγάλες εφημερίδες της χώρας. Ο πιθανότερος λόγος θα γίνει αντιληπτός διαβάζοντας παρακάτω.

Γενικά δεν αμφισβητείται ότι τα αίτια της χειρότερης οικονομικοκοινωνικής κρίσης που περνάει μεταπολεμικά η χώρα μας βρίσκονται στις παθογένειες του ελληνικού κράτους και ότι η κρίση αυτή μοιάζει με μια βαριά νόσο που για την οριστική της θεραπεία απαιτείται να αντιμετωπιστούν τα αίτια που την προκάλεσαν. Αν και γενικώς γνωστά, τα αίτια αυτά αξίζει να συνοψιστούν γιατί αφορούν τις διαρθρωτικές αλλαγές που τόσο οι πρόσφατοι δανειστές μας όσο και κάθε σκεπτόμενος Έλληνας απαιτεί και που δυστυχώς παραμένουν το μεγάλο ζητούμενο για τη χώρα μας.